Mehmet Açık
Köy koruculuğu sistemi, 1985 yılında bölgesel güvenlik sorunlarına karşı alınan acil bir önlem olarak hayata geçirilmiş ve uzun yıllar boyunca Türkiye’nin doğu bölgelerinde etkin görev yapmıştır.
O dönemde terör tehdidinin yoğunluğu, bu sistemi zorunlu kılmış ve bölge güvenliğinde kritik bir rol üstlenmiştir. Ancak günümüz koşullarında, modern güvenlik anlayışı ve teknolojik gelişmeler sayesinde güvenliğin profesyonel kolluk kuvvetleri eliyle sağlanması mümkün hale gelmiştir.
2025 itibarıyla hâlâ 60.000-70.000 civarında aktif köy korucusu bulunmaktadır. Bu büyük insan kaynağı, artık sadece güvenlik amacıyla değil; devletin farklı alanlarda ihtiyaç duyduğu kadrolara entegre edilerek değerlendirilebilir. Genç, dinamik, yöreyi iyi tanıyan ve saha tecrübesine sahip bu kadrolar; eğitim, sağlık, tarım, gençlik hizmetleri ve özel güvenlik alanlarında istihdam edilebilir. Böylece hem bölgesel kalkınmaya hem de toplumsal huzura daha etkin katkı sağlanır.
Köy korucuları, yıllarca sigorta ve sosyal güvence olmadan, canları pahasına devleti ve yöre halkını korumuşlardır. Birçok olay, daha başlamadan onların diyalog ve akrabalık bağları sayesinde önlenmiş; polis ve jandarmanın yükü hafifletilmiştir. Korucuların görev yaptığı illerde son yıllarda dükkan kapatma, lastik yakma gibi kamu düzenini bozan eylemler neredeyse hiç yaşanmamış; bu bölgeler, batı illerine kıyasla daha huzurlu bir ortam sunar hale gelmiştir.
Bugün gelinen noktada, köy koruculuğu sisteminin sembolik hale geldiği, güvenlik fonksiyonunun büyük ölçüde azaldığı açıktır. Ancak bu durum, onların tecrübelerinin ve bölgesel etkilerinin yok sayılması anlamına gelmemelidir. Devlet, polis ve jandarmadan sonra en güçlü ve etkili kuvvet olarak yıllarca görev yapan bu insanlara vefa borcunu yerine getirmelidir.
1985’ten bugüne, gözünü kırpmadan vatan görevini yapan bu hazır kuvvetin tecrübeli kitlesi, artık devlet kurumlarında değerlendirilmeli; camilerden hastanelere, belediyelerden eğitim kurumlarına kadar farklı alanlara yönlendirilmelidir. Bu sadece bir ihtiyaç değil, stratejik bir zorunluluktur.
Halkımız daima silahtan değil, barıştan yana olmuştur. Türk, Kürt, Arap, Laz, Çerkes ayrımı yapmadan kardeşçe yaşayan bu topraklarda huzurun daim olması için etkili adımlar atılmalı, korucuların birikimi barışın kalıcı hale gelmesi için kullanılmalıdır.
