Kafamızı din yobazlarına taktığımızdan beri DİL YOBAZLARINDAN söz edemez olduk.
Din yobazı açık seçik ortadadır da dil yobazı bin bir kılıkta, bin bir yüzsüz yüzle karşımızdadır. Kimi Arap abc’sini kutsar, kimi yaşayan Türkçe inandırmacasıyla ortaya çıkar, kimi de “Ama efenim, bu kelimelerin dilimizde karşılığı yok, mecburiyetten kullanmak zorunda kalıyoruz.” der.
Koca koca adamlar. Eğitim, öğretimleri üst düzeylerde. Yazar mı dersin, şair mi dersin, her birinden dolu dolu dört bir yan. Yazın dünyamızın bu görklü sanatçı takımı, üst düzeyde yapıtları için Türkçeyi yetersizlikle suçlayarak kendi yetersizliklerine kılıf uydurmakta oldukça yetenekliler.
E, kolay değil Türk olmak, Tükçeyi sevmek, Türkçeyle adam gibi yapıtlar kaleme almak. Şimdi yel, Araptan, Farisiden, Frengistandan yana esmekte. Çanak yalayıcıların üstesinden gelebile-ceği bir iş değil anadile bel bağlamak.
Geçenlerde bir kitap adı bulayım dedim, sözlük sözlük dolaştım bir süre. Alabula, sözcüğü takıldı usuma. Alabula… Tam da güzel ülkemin masmavi göklerine, denizlerine bulaşıp da kendine dönüştüren renk: alabula…
Dil, renktir. Yaşam onunla biçimlenir, onunla yoluna devam eder. Biz rengimizi anadilimizden aldık. Türküz, adınaTürkçe dedik anadilimizin.
Ne zaman ki anadilimiz bozuldu, özümüzün rengi bozuldu. Şimdi dört bir yanımız alabula.
Örnek mi ararsınız, örnek çok.
Spor programlarında dolaştım biraz. Çatlak sesli bir sunucu alabildiğine sevimsiz bir ses tınısıyla ünlüyor: “… takımımızın forma lasmanından yola çıkarak bir muhasebe yapacak olursak… elzem olarak yapılacak transfer… aralarındaki mesafe… hamle, kıymetli misafirler… muhtemel on bir… okey vermek… stadın ambiyansı… kariyer, detay, enteresan bir pozisyon… seyircileri gayet itidalli görüyorum…parselizasyon, netice, meziyetli bir sporcu… vb”
Ne deyim, havada alabula bir dünyanın, üzerimize giydirmeye çalıştığı alabula renkte bir deli gömleği var. Anadilimiz de ülkemiz gibi büyük saldırılar altında. Ulusun özünü yitirmesi için öyle çokça uğraşmaya gerek yok. Dilini boz yeter. Her şey gibi onu da un ufak etmekte oldukça yetenekli dil yobazları.
Dilimizin rengi artık alabula. Sokaklarda Suriyeli, Iraklı, Afgan dolu. Yer gök bozum bozum, her yan alabula.
Ümmetçi çaşıtların ne de sevdiği bir havadır bu.
Dili olmayanın ulusu da olmaz.
Her yan Alabula…
Mehmet Açık
GHA – Genel Yayın Yönetmeni
