Değerli okuyucularım,
Bir haber daha yüreğimizi dağladı. Henüz 15 yaşında bir genç kız, sevgilisi tarafından öldürüldü. Çocukluktan gençliğe geçerken hayatın en masum döneminde olması gereken bir evladımız, hoyratça hayattan koparıldı.
Şimdi soruyorum: Biz neye yanalım?
1- 15 yaşında sevgili mi olur diyelim?
Bir çocuğun hâlâ kitaplarıyla, oyuncaklarıyla, hayalleriyle büyümesi gerekirken; sosyal medyanın etkisi, yozlaşmış popüler kültür ve ilgisizlik onu farklı yönlere mi sürüklüyor? Aile, öğretmen, toplum… Hepimiz bu sorunun paydaşı değil miyiz?
2- Bir suç makinasına nasıl âşık olunur mu diyelim?
Defalarca kaydı olan, şiddeti hayat tarzı hâline getirmiş birine genç bir kız nasıl bağlanır? Burada bireysel bir tercihten çok, toplumun boşluklarını görmek gerekiyor. Çocuklarımız “kötü kahramanlara” hayran bırakılıyorsa, demek ki doğru rol modelleri sunamıyoruz.
3- Anne ve baba nerede mi diyelim?
Anne ve baba çocuğun en büyük kalkanı, en güvenli limanı olmalı. Fakat günümüzde ekonomik zorluklar, yoğun iş temposu, iletişim eksikliği aile bağlarını zayıflatıyor. Çocuğun kalbinde neler olup bittiğini bilmeyen, sadece “başımızı sokacak bir evimiz olsun” telaşına düşen aileler, farkında olmadan evlatlarını yalnızlığa itiyor.
4- Sosyal medya güzellemeleriyle ahlak çöküyor mu diyelim?
Bugün ekranlarda şiddet, hoyratlık, sorumsuzluk “cool” gösteriliyor. Gençlerimiz, milyonlarca takipçisi olan ama hiçbir değer taşımayan figürlerin peşine düşüyor. Bir gencin zihnine ve kalbine işlenen bu görüntüler, zamanla normalleşiyor. Ve biz seyrediyoruz.
5- Aile değerlerini el birliğiyle yok ediyoruz diye mi feryat edelim?
Evet, etmeliyiz. Çünkü mahalle kalmadı, komşuluk kalmadı, akrabalık bağları zayıfladı. Eskiden bir çocuğu bütün mahalle sahiplenirdi. Şimdi herkes kendi dünyasına kapanmış durumda. Çocuğu yalnız bırakan toplum, suça davetiye çıkarıyor.
6- Bunca suç kaydı olan bir caninin sokakta ne işi var diye mi çıldıralım?
Defalarca suç işlemiş, sicili kabarık bir insan nasıl oluyor da hâlâ sokakta dolaşabiliyor? Bu soruyu hem adalet mekanizmasına hem güvenlik güçlerine sormak zorundayız. Çünkü cezasızlık, suçu cesaretlendiriyor.
Değerli okuyucularım,
Bu soruların hepsi doğru, hepsi acı, hepsi yakıcı. Fakat en önemlisi, cevapsız bırakıldıkça yarın yeni kayıplara davetiye çıkarmalarıdır.
Peki ne yapmalı?
• Aileler çocuklarıyla sadece aynı evde yaşamakla yetinmemeli; onların kalplerine dokunmalı, arkadaşlarını tanımalı, sosyal medyada kimleri takip ettiklerini bilmeli.
• Okullar sadece ders veren kurumlar olmamalı; gençlerin karakterini, ahlâkını, değerlerini besleyen mekânlara dönüşmeli.
• Devlet, suç makinelerini sokakta gezdirerek toplumu tehlikeye atmamalı; yasalar caydırıcı olmalı.
• Medya, şiddeti meşrulaştıran değil; gençlere yol gösteren, değer katan içeriklere yönelmelidir.
• Toplum, kayıtsızlıktan sıyrılmalı; komşuluk, mahalle kültürü, dayanışma yeniden canlandırılmalıdır.
Biz şimdi neye yanalım biliyor musunuz?
Bir gencimizi daha kaybettik… Ama daha da beteri, değerlerimizi kaybediyoruz. Eğer bu soruları cevapsız bırakmaya devam edersek, yarın daha çok çocuğun adını ağıtlarla anacağız.
Son sözüm şudur:
Sevgi, şiddetle yan yana gelemez. Çocuklarımızı şiddetin pençesinden kurtarmak, onların geleceğini korumak hepimizin boynunun borcudur.
— Mehmet Açık
