ÖLÜ SENİN DEĞİLSE, HELVASI TATLI GELİR
Mehmet Açık
Sofranda bal varsa, Bağdat’tan atlı gelir.
Çünkü insanlar, güneşin doğduğu yeri sever.
Gölgede kalanla kimse oturmak istemez.
Ama unuturlar…
En kıymetli tohumlar, karanlıkta filizlenir.
Toprağın altındaki sabrı kimse görmez,
Yüzeye çıkan nimete herkes ortak olur.
Tezgâhın sağlamsa, ipekler katlı gelir.
Yani işler yolundaysa, etrafın kalabalıktır.
Sırtını sıvazlayan çok olur,
Ama senin ne yük taşıdığını bilmeden.
Düşünsene, bir gün kumaş yırtılır…
Dükkân kapanır…
İşte o zaman, dostluk kumaş mı, naylon mu anlarsın.
Ateş düştüğü yeri yakar…
O yüzden derdini anlatmak da zordur bu şehirde.
Dilinden dökülen her kelimeyi herkes duymaz.
Bazısı sadece dudak hareketine bakar,
Bazısı da ses tonuna…
Ama kimse, yüreğindeki kırılmayı hissetmez.
Çünkü hissetmek, dokunmakla değil, yanmakla olur.
Ölü senin değilse, helvası tatlı gelir.
Sen gözyaşını içe akıtırsın,
O biri helvayı dışarı taşır.
“Hayat devam ediyor” der,
Ama unutur, senin hayatın oracıkta durmuş olabilir.
Onun için ölüm, sadece bir haber.
Senin içinse, bir ömür eksik artık.
Her acı, başkası için rakamdır.
Haber bülteninde geçen bir isim.
Ama senin için her harfi yürek sancısıdır.
Sen bir ismi duyunca ağlarsın,
Başkası o isimde tanıdığı olup olmadığını düşünür.
Kimi zaman, yas tutarken bile yalnız kalırsın.
Kimi zaman, kalabalıkta bile tek başına ağlarsın.
Çünkü herkesin iç sesi başka bağırır.
Kimse kimsenin feryadını duymaz.
Ne zaman ki senin canın yanar,
İşte o zaman anlarsın…
Aynı ateşin içinde bile, herkesin yandığı yer ayrıdır.
Şimdi diyeceksin ki:
“O zaman kime güveneceğiz?”
Cevabı basit:
Acını elinden tutan bir kişi bile varsa,
O senin en büyük zenginliğindir.
Çünkü gerçek dost, helvayı tabakla değil,
Seninle gözyaşıyla paylaşandır.
Ve unutma:
Hayatta herkesin bir helva vakti vardır.
Ama kimse, kendi helvası kavrulana kadar
Gerçeği anlamaz.Böyle biline
