Mehmet Açık
MHP’li avukat Serdar Öktem’in öldürülmesi, gündeme adeta bir gök gürültüsü gibi düştü.
Bir süredir ülkede yaşanan garip sessizliğin ardından gelen bu ölüm, tekrar o bildik soruyu sorduruyor:
Neler oluyor hayatta?
Serdar Öktem, siyasetle iç içe geçmiş bir avukattı. Kimi zaman adalet koridorlarında, kimi zaman siyasi mahfillerde boy gösteren bir isimdi. Ama ölümünün şekli, yeri ve zamanı; sıradan bir adli vakadan çok daha fazlasını düşündürüyor.
Hatırlayalım…
Sinan Ateş cinayeti hâlâ ülkenin kanayan yarası.
Bir akademisyenin, bir dava adamının, Ankara’nın göbeğinde vurularak öldürülmesi; hâlâ karanlıkta kalan bir dosya olarak önümüzde duruyor.
O cinayette, tetikçilerin “torbacı” yani sokak düzeyinde uyuşturucu satıcıları olduğu ortaya çıkmıştı.
Kiralık silahlar…
Parayla iş yapan, kim için çalıştığını çoğu zaman bilmeyen adamlar…
Bu kişiler, bir süre sonra kendilerini kandırılmış hissettiler.
“Biz sıradan bir iş yaptığımızı sanıyorduk” diyorlardı.
Ama o “iş”, Türkiye’nin gündemine bomba gibi düşen bir siyasi cinayetti.
Şimdi, o karanlık ağın içinde, bir başka ölüm yaşanıyor: Serdar Öktem.
Ve bu ölüm, öncekiyle tuhaf biçimde bağlantılı görünüyor.
Söylentilere göre, Sinan Ateş cinayetinde kullanılan tetikçileri bulup temin eden kişi, Serdar’dı.
Yani “aşağıdakiler” ile “yukarıdakiler” arasında duran o köprü…
Zaman geçti.
Torbacılar, “bizi aldattınız” demeye başladı.
“Bu işin bu kadar büyük olacağını bilseydik, fiyatı da başka koyardık!” diyorlardı.
Şimdi dışarıya haber gönderiyorlar:
“Fiyat farkını verin!”
Bu fark, üç beş kuruş değil; dudak uçuklatan meblağlar konuşuluyor.
Aşağıdan para baskısı, yukarıdan “konuyu sen çöz” talimatı…
İki ateş arasında kalan Serdar, artık ne yukarıya yaranabiliyordu ne aşağıyı susturabiliyordu.
Her şeyi bilen bir adamdı; ama bildikleri hem onun gücü hem de felaketiydi.
Serdar belki de konuşacaktı.
Zira Ayşe Ateş, her fırsatta “yakında bazı isimler konuşacak” diyordu.
O “bazı isimlerden” biri, belki de Serdar’dı.
Ama susmakla konuşmak arasındaki o ince çizgi, çoğu zaman ölüm kadar keskin olur.
Karanlıkta bir el, bir başka karanlığı susturdu.
“Su testisi su yolunda kırıldı” derler ya, bu kez o testi, adaletin yolunda değil, kirli ilişkilerin ortasında kırıldı.
Buraya kadar yazdıklarımız bir öykü gibi görünüyor olabilir.
Ama bu ülkede gerçekler artık kurgu kadar ürkütücü hale geldi.
Bugün Türkiye’de siyaset, hukuk ve suç arasındaki sınır, giderek flu bir hale geliyor.
Bir dönem “dava adamı” diye sahneye çıkanların yerini, “dosya adamları” aldı.
Dosyalar büyüyor, sessizlik derinleşiyor.
Ve her ölüm, ardında yeni bir korku, yeni bir sessizlik bırakıyor.
Bu tablo bize şunu gösteriyor:
Artık kimse, hiçbir cinayeti “bireysel öfke” ya da “kişisel hesaplaşma” olarak göremiyor.
Çünkü bu olayların arkasında sistematik bir çıkar zinciri var.
Kimi güç için, kimi para için, kimi de “sözde dava” adına hareket ediyor.
Ama sonuç hep aynı:
Birileri ölüyor, birileri susuyor, birileri yükseliyor.
Serdar Öktem’in ölümü, sadece bir avukatın ölümü değildir.
Bir dönemin aynasıdır.
Siyasetin gölgesinde işlenen suçların, hukuk kisvesi altında yürüyen kirli ilişkilerin aynası…
Ve bu aynada gördüğümüz şey, hepimizin payına düşen karanlıktır.
Bir ülkenin hukuk düzeni çürürse, vicdanı da çürür.
Bir toplumun dili bozulursa, sözüne güven kalmaz.
Bir milletin adaleti zedelenirse, geriye yalnızca korku kalır.
Buraya kadar bir öykü anlattık belki…
Ama bundan sonrası roman olur.
Karanlık bir roman.
Yazarı belli, ama imzası yok.
Sonunu tahmin etmek zor değil; çünkü bu ülkede her roman, bir cinayetle başlıyor, bir sessizlikle bitiyor.
