Mehmet Açık…yazdı
Abdullah Öcalan’ın 27 Şubat’ta yaptığı açıklamayla PKK’nin feshedildiği duyuruldu. Ardından örgüt, 7 Mayıs’ta silahlı mücadeleyi sona erdirdiğini açıkladı. O günden bu yana 140 gün geçti. Bu sürede Gazze’den Ukrayna’ya, Ortadoğu’nun dört bir yanında büyük olaylar yaşandı. Ama sessizce yaşanan bir acı, bütün bu gürültünün gölgesinde kaldı: 156 Kürt ailesinin evine ateş düştü.
Bir anne, çocuğunun cenazesini yıllar sonra bir bildiriden öğrenebilir mi?
Bir baba, oğlunun ölümünü dokuz yıl boyunca saklanmış bir satırda görebilir mi?
İşte bugün yaşanan dram tam da budur.
HPG, 140 günde 156 kişinin öldüğünü açıkladı. 51’i kadın, 105’i erkekti. Ama bu ölümlerin büyük kısmı 2023’ten öncesine dayanıyor. İçlerinde 2016 ve 2017’de yaşamını yitiren gençler var. Yani bazı anneler, çocuklarının ölümünü dokuz yıl gecikmeyle öğrendi.
Bir an düşünelim: Bir evladın yeri boş, yatağı soğuk… Ama anne, “belki bir gün döner” umuduyla bekliyor. Kapı her çaldığında “o mu geldi?” diye yerinden fırlıyor. Oysa gerçeği bilenler susuyor. Yıllar sonra gelen bir açıklama, o umudu paramparça ediyor.
PKK, bu ölümleri gizledi. Neden? Çünkü askeri yenilgilerini saklamak istiyordu. Şimdi ise ölümleri, toplumu etkilemek ve eleştirileri susturmak için kullanıyor. Her gün yayımlanan fotoğraflar, şiirler, şarkılar… Oysa o fotoğrafın ardında bir annenin gözyaşı, bir babanın kırık yüreği var.
Bunun adı siyaset değil, bunun adı cenaze üzerinden propaganda yapmaktır.
Ölen her genç, bir annenin en değerli varlığıydı. Bir babanın göz nuruydu. Hayatının baharında toprağa düşen her evlat, bir ailenin ömründen kopmuş bir parçadır. Ama PKK için onlar sadece birer rakam, birer isim, birer duyuru.
Asıl ihanet budur: Gençleri yaşatmak yerine, onların kanını siyaset için kullanmak.
Bugün her aile kendi çocuğuna sahip çıkmalı, “Nerede?” diye sormalıdır. Çünkü PKK’nin açıklamadığı, akıbetini gizlediği binlerce gencin olduğu biliniyor.
Madem örgüt feshedildi, o hâlde bütün kayıpların isimleri topluca açıklanmalıdır. Anneler, yıllar sonra bir bildiriden değil, bir mezar taşından öğrenmelidir evladının nerede olduğunu.
Her gün bir eve daha ateş düşmesin. Çünkü o ateş, sadece o evi değil, bütün bir halkın yüreğini yakıyor.
