Mehmet Açık – Kaleminden
Zengin, güçlü, itibarlı… Mevki ve makam sahibi… Bunlar, insanlık tarihinin hemen her döneminde bir üstünlük göstergesi olarak anıldı. Ancak bu unvanlara sahip olup da halkın acısını kendi acısı bilen, toplumun yükünü sırtlayan, ayrıcalıklarını adaletle dengeleyen insanlar her zaman azınlıkta kaldı. Çünkü yukarıdan aşağıya inmek, gücün gölgesinden çıkıp halkın aydınlığına yürümek, konforu terk etmeyi, kibri yenmeyi ve hakikate yaklaşmayı gerektirir.
Bu yüzden diyorum ki: Zengin, güçlü ve mevki-makam sahibi olup da herkesin eşitliğini ve kardeşliğini savunanlar, tanrılar mekânından insanların mekânına gönüllü gidenlerdir. Onların her biri birer Prometheus’tur.
Prometheus, sadece mitolojinin değil, insanlığın en derin sembollerinden biridir. O, tanrılardan çaldığı ateşi insanlara hediye ettiği için sonsuz cezaya çarptırıldı. Zincire vuruldu, her gün ciğeri parçalandı, ama vazgeçmedi. Çünkü o ateş, sadece ısı değil; bilgi, medeniyet, direniş ve özgürlük demekti.
Bugün de Prometheus’lar aramızda yaşıyor. Ama onların ateşi, artık farklı biçimlerde kendini gösteriyor: Bir bürokratın halkla birlikte yürüdüğü sade bir akşamda, bir iş insanının tüm servetini eğitime bağışladığı sessiz bir gecede, bir siyasetçinin yoksul bir çocuğun gözyaşında geleceği görmesinde…
Bu çağda, halktan kopuk bir elitizm hüküm sürerken; ayrıcalığın perde arkasına saklananlar çoğalırken; tam aksine, halkın içine karışmayı, onların sofrasına oturmayı, derdiyle dertlenmeyi seçenler… İşte onlar insanlığın umut taşıyıcılarıdır.
Mevki sahibi olmak kolaydır. Bazen bir atama, bazen bir seçimle gelir. Ama o mevkinin hakkını vermek; adaleti, merhameti ve hakkaniyeti göz önünde tutarak davranmak, işte bu gerçek erdemdir. Çünkü insanı yücelten sahip oldukları değil, vazgeçebildikleridir.
Bunu yapanlar vardır. Ama azdır. Çünkü bu, popülerliğin değil, vicdanın yoludur. Reklamın değil, izzetin; gösterişin değil, hakikatin yoludur. Bu yola çıkanlar yalnız yürür bazen. Omuzlarına yük alınmaz; taşın altına elini koyarlar. Lüksün içinde değil, halkın içinde yaşarlar. Onlar sadece yöneten değil, yoldaş olanlardır. Lider değil, öncü olanlardır.
Ama itiraf edelim ki; toplumun gözü, kulağı, kalbi çoğu zaman yanlış yerde. Görkemli arabaları alkışlıyoruz, gösterişli kürsüleri izliyoruz, üst perdeden konuşanlara hayran kalıyoruz. Oysa gerçek büyüklük, alçakta kalabilme cesaretidir. Gerçek liderlik, karşısındakini eşit görebilme erdemidir.
Bir lider, bir yönetici, bir kanaat önderi… Her kimse; sahip olduğu makamı, sadece hükmetmek için değil, hizmet etmek için kullanabiliyorsa; işte orada insanlık başını dik tutar. Çünkü o kişi, kendi tanrısal yanını törpüleyip, insan yanını öne çıkarabilmiş demektir. Ve bu zamanlarda, böylesi bir tercih; en büyük kahramanlıktır.
Toplumun vicdanı, işte bu insanlara bakarak yeniden şekillenir. Onlar kalıcı izler bırakır. Adlarını belki büyük harflerle yazmazlar, ama dualarda yer bulurlar. Anıtlara kazınmazlar belki, ama halkın kalbine kazınırlar.
Bugün, bize lazım olan tam da budur. Gösterişten değil, hakikatten doğan liderlik. Saltanattan değil, sorumluluktan beslenen yücelik. Bilgiyi, makamı, parayı biriktiren değil, paylaşan insanlar.
Çünkü hâlâ ateşe ihtiyacımız var. Bilgiyi, cesareti, erdemi ve vicdanı taşıyacak yeni Prometheus’lara ihtiyacımız var.
Mehmet Açık
“Tanrıların mekânını terk edip halkın yanına inenlerin hikâyesi, insanlığın kurtuluşudur.”
