Belki Çöp Atmaya Çıkar
Derya Morcalı yazdı
“Sağır birinin kapısı sonsuza dek çalınsa ne fark eder?” diye sordum bir arkadaşıma, hayatın tüm duyarsızlığı boğazıma düğüm düğüm oturmuşken.
Gülümsedi, gözlerini uzaklara çevirdi ve dedi ki:
“Belki çöp atmaya çıkar…”
İşte o cümle, her şeyin özeti gibiydi. Basit, gündelik ama içinde umut saklı. Belki de hayat, tam olarak budur: Duymayanlara bile ısrarla seslenmek… Ve cevabı gelmeyen kapıları, bir gün açılır umuduyla çalmaya devam etmek…
Sağır Kapılar ve Sabreden Eller
Hepimiz bir yerlere sesleniyoruz aslında. Bazen bir dosta, bazen hayata, bazen kendimize…
Ama çoğu zaman sesimizin ulaşıp ulaşmadığını bilmiyoruz. Çoğu zaman da yanıt alamıyoruz. Karşımızdakinin bizi duymadığını düşündüğümüzde vazgeçiyoruz. Ama ya gerçekten sağırsa? Ya duymuyorsa ama hissediyorsa?
İşte orada başlıyor insanın asıl sınavı.
Vazgeçmek mi, yoksa sabırla kapının açılacağı anı beklemek mi?
Kimi zaman duymayan birine seslenmek delilik gibi görünür. Ama bazen o delilik, bir ömrün kurtuluşudur.
Umut, Fakirin Ekmeği Değil, Direnişin Kendisi
Derler ki, “Ümit fakirin ekmeğidir.”
Ama artık fakirliğin tanımı değişti. Bugün sadece parası olmayan değil; sevgisiz kalan, dostsuz kalan, anlaşılmayan herkes bir tür yoksulluk yaşıyor. O yüzden umut, sadece fakirin değil; kalbi kırılmış herkesin ekmeği oldu.
Bir annenin oğlu cezaevinden dönecek diye yıllarca sabah ezanı vaktinde kalkıp dua etmesi…
Bir gencin iş başvurusu sonucu gelir mi diye e-posta kutusunu defalarca yenilemesi…
Bir yaşlının balkonuna her sabah kuşlara su koyması, belki biri uğrar diye…
Hepsi birer umuttur. Ve umut, aslında görünmeyen en büyük eylemdir.
Yalnızlık Zamanları ve İnsanlık Mesafeleri
Yaşadığımız çağ, duvarlar yükseltti aramıza.
Kapılar kilitli, yüzler maskeli, kalpler mesafeli…
İnsanlar artık birbirine yaklaşmaktan korkuyor. Kapıyı çalanın niyetini, mesaj atanın samimiyetini, bir “merhaba”nın bile hesabını yapar olduk.
Ve böylece, kimse kimseye “çöp atmaya çıkar mı” diye bile umutla bakamıyor.
Ama yine de hayat, umudu olanlar için bir ihtimal barındırıyor. Ve o ihtimal, çoğu zaman sessizce yaklaşan bir adımda gizli.
Hayatın İçinden: Kapı Çalanlar ve Duyanlar
Hiç tanımadığınız bir gün, hiç beklemediğiniz bir an, bir kapı çalabilir. Belki biri size teşekkür etmeye gelmiştir. Belki bir çocuk yanlışlıkla zile basmıştır.
Ama o anda, o ses size “hala buradayım” demeye yeter.
Bazen bir elin kapıya dokunuşu, içimizde duvar gibi ördüğümüz yalnızlığı çatlatır.
Ve o çatlaklardan ışık sızar…
İşte bu yüzden, o sağır kapılar sonsuza dek çalınmalıdır.
Çünkü biri bir gün, sadece çöp atmak için de olsa dışarı çıkarsa…
Hayat değişebilir.
Son Söz
İnsanı hayatta tutan, ne büyük planlardır ne de büyük servetler…
İnsanı ayakta tutan, küçük ihtimallerin büyüleyici gücüdür.
Bir gün biri gelir.
Çöp atmaya çıkar belki.
Ama o anda bir selam verir, bir tebessüm eder, bir “ben seni duydum” der…
Ve işte o an, sonsuz sessizlik kırılır.
Derya Morcalı yazdı.
